هنوز هم شب ها میاد تو اتاقم
همون مار درازی که تو بچگی می دیدم و الان یه جورایی شبیه به آدم شده

وقتی لامپ رو خاموش می کنم از لای در سرک میکشه ...
گاهی هم کنار جالباسی می ایسته و به من زل میزنه .
هنوز هم به اندازه وقتی کوچیک بودم ازش می ترسم .

با وحشت چراغ خواب رو روشن می کنم و دیگه نمی بینمش !
نمی تونم چشمهام رو ببندم . اون قدر صبر می کنم تا مطمئن شم رفته .

نمی دونم چقدر باید بزرگ شم تا شبح شبهای تاریک دست از سرم برداره .